1- تغیر پوشش در صدا و سیما

2- تاکتیک انتخاباتی با کت و دامن! در مقابل و در مقابله با این تحلیل، کسانی قائل به این هستند که اولا با تکیه بر یک مصداق واحد نمی توان تغییر یا تسامح صداوسیما در سیاست لباس و بازنمایی پوشش زنان مجری را نتیجه گرفت؛ ثانیا رفتارهایی مثل تنوع در لباس را صرفا باید ابتکار فردی شخص مجری یا تهیه کننده برنامه یا حتی مدیر شبکه دانست و این به تنهایی کافی نیست که شاهدی بر تغییر نهادی در رویکرد صداوسیما در عرصه لباس باشد.

3- میخوان یک کاری کنند تا مردم رای ندهند

4- انگار واقعیت های سرسخت اجتماعی، این رسانه را متقاعد کرده در چارچوب ضوابط شرعی، به آسانگیری ها و تسامح هایی تن بدهد. کاش البته «جام جم» در شرایط اقتدار بیشتری به چنین نرمش های معقولی گردن می نهاد.

5- زن زندگی آزادی

6- شیوع بد حجابی

7- توجه رسانه ملی به وجود تنوع درجامعه در نهادهای رسانه ای فراگیر، خصوصا سازمانی مثل صدا وسیما که نهاد رسمی نظام در حوزه رسانه است، لباس فقط ابزاری برای پوشش نیست، حتی فقط ماهیتی زیبایی شناسانه و بصری ندارد. لباس و پوشش در این رسانه همان چیزی است که برخی از اندیشمندان علوم اجتماعی از آن با تعبیر «کالای نمادین» یاد می کنند. کالاهای نمادین، از نشانه های کلیدی طبقه هستند و باعث تشخص و تمایز می شوند. به این اعتبار شک نیست که صداوسیما از اهمیت کالای نمادینی مثل پوشش و لباس مجریانش نمی تواند به سادگی غفلت کند.

8- بنابراین تحلیل، تاب آوری صداوسیما، هم در برابر سخنان صریح و انتقادی میهمانان و هم در برابر رفتارها و پوشش های نامتعارف مجریان و برنامه سازان، بیش از آنکه نشانه ای از تحول ساختارمند باشد، حکایت از یک رفتار مقطعی برای افزودن بر مشارکت های انتخاباتی مردم دارد!

9- حضور یک مجری زن با پوششی کم سابقه در اجرای برنامه ای تلویزیونی، واکنش گسترده ای در محافل خبری و رسانه ای داخلی و خارجی به دنبال داشت. ژیلا صادقی از گویندگان و مجریان برنامه های تلویزیونی در یکی از آخرین اجراهای خود به جای استفاده از پوشش معمول و متعارف مجریان (چادر یا مانتو) از ترکیب کت و دامن و شال استفاده کرد تا به این ترتیب، اولین زنی باشد که نه به عنوان میهمان یا کارشناس برنامه، بلکه به عنوان مجری یک برنامه زنده تلویزیونی، لباسی متفاوت بر تن کرده است. چرایی تغییر

10- اگرچه نفس این تغییر به دلیل انکه صرفا اقدامی شکلی است به طور طبیعی نمی تواند موضوع مهمی باشد لیکن به دلیل جایگاه حاکمیتی رسانه ملی توجهات زیادی را به خود جلب کرده و منشاء تحلیل و تفسیرهای زیادی شده که قطعا بسیاری ازآن ها نیز بهره ای از واقعیت ندارد. برخی این اقدام را به تصمیم گیری در سطح کلان برای اتخاذ رویکردی آسان گیرانه تر در حوزه حجاب تفسیر کرده اند. استدلال این تحلیل گران این است که در ساختار فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، مجریان صداوسیما به طور سنتی، نمایندگان و حاملان گفتمان رسمی نظام دانسته می شوند و به این اعتبار نوع پوشش آن ها بازنمایی رسمی الگوی حجاب مطلوب یا آنگونه که برخی می پسندند «حجاب تراز» از طریق قاب صداوسیما است

11- بسیار روشن است که این تحلیل حداقل در بخش مربوط به تغییر سیاست ها پیرامون اصل حجاب نمی تواند به واقعیت نزدیک باشد چرا که پوشش جدید مجری صداو سیما از نقطه نظر ماهیتی هیچگونه تفاوتی با گذشته که مخدوش کننده اصل حجاب باشد نداشته است

12- برای یک رسانه فراگیر، مطلقا فضیلت نیست که خود را در چارچوب نامنعطفی از باورهای یک سویه محبوس کند و در مقابل واقعیت های عرفی جامعه مقاومت نماید. همین مقدار که صداو سیما پذیرفته است یک مجری، حصار محدود لباس های یکدست و یک شکل را بشکند و قبول کرده که با رعایت ضوابط شرعی، تنوع پوشش را مجاز و مقبول بداند نشانگر آن است که هم قوه عاقله در رسانه ملی به درستی بدنبال افزایش جذب مخاطب با سلیقه های مختلف است و هم واقعیتی به نام قدرت مدنی می تواند ساختارهایی که پیشتر سلب و بکسویه نگر بوده اند را دچار قبض و بسط کند.