شامل زاویه دید، فضاسازی و پرداختن به جزئیات، شخصیت پردازی و ... شرح کامل دهید:

به گزارش خبرنگار جامعه خیرین مدرسه ساز کشور ، رفته بودم که با او به عنوان یک خیر مدرسه ساز گفت وگو کنم، اما رحیم بهروزنیا نه فقط یک خیر مدرسه ساز، بلکه الگویی برای جامعه است. الگویی که متانت، تواضع و بزرگی را در کلام و رفتارش می توان دید. او کارآفرینی است که با وجود مشکلات اقتصادی همه گیر در جامعه، همچنان عاشقانه و با موفقیت به کار خود در زمینه تولید ادامه می دهد، رحیم بهروزنیا متولد فروردین 1326 در محله عشرت آباد مشهد است، گفت وگو با این خیر مدرسه ساز را می خوانید. مشارکت آنلاین مقام معظم رهبری: مجموعه خیرین مدرسه ساز یکی ازپدیده های مبارک انقلاب و کشور ما است. خیرین مدرسه ساز خیرین مدرسه ساز Toggle navigation EN جمعه 21 اردیبهشت 1403 جستجو تاریخ انتشار: 1399/09/24 10:55:22 چاپ کد خبر: 2663 گفت وگو با رحیم بهروزنیا خیر مدرسه ساز مشهدی: \\\\\\\\\\\\\\\"کار آفرینی که خیر مدرسه ساز شد\\\\\\\\\\\\\\\" رحیم بهروزنیا نه فقط یک خیر مدرسه ساز، بلکه الگویی برای جامعه است. الگویی که متانت، تواضع و بزرگی را در کلام و رفتارش می توان دید. او کارآفرینی است که با وجود مشکلات اقتصادی همه گیر در جامعه، همچنان عاشقانه و با موفقیت به کار خود در زمینه تولید ادامه می دهد، به گزارش خبرنگار جامعه خیرین مدرسه ساز کشور ، رفته بودم که با او به عنوان یک خیر مدرسه ساز گفت وگو کنم، اما رحیم بهروزنیا نه فقط یک خیر مدرسه ساز، بلکه الگویی برای جامعه است. الگویی که متانت، تواضع و بزرگی را در کلام و رفتارش می توان دید. او کارآفرینی است که با وجود مشکلات اقتصادی همه گیر در جامعه، همچنان عاشقانه و با موفقیت به کار خود در زمینه تولید ادامه می دهد، رحیم بهروزنیا متولد فروردین 1326 در محله عشرت آباد مشهد است، گفت وگو با این خیر مدرسه ساز را می خوانید. در محله عشرت آباد مشهد به دنیا آمدید، این محله در آن زمان چگونه بود و اکنون چه فرقی کرده است؟ عشرت آباد یکی از محله های قدیمی مشهد است، در ایام کودکی که ما در آنجا زندگی می کردیم هم زمان با تغییر در جامعه، زندگی در این محله نیز به سرعت تغییر می کرد. منازل برق دار شد، چاه عمیقی حفر شد که آب آن به منبعی که در سر چهارراه تعبیه شده بود، منتقل می شد و اهالی از شیر سر چهارراه آب برمی داشتند. اتفاقاً یکی از بهترین و مهمترین خاطراتی که از آن دوران در ذهنم مانده و درسی که تا به امروز در تمام مراحل زندگی آن را به کار بسته ام مربوط به همین دوران است. شش، هفت ساله بودم یک روز باید همراه برادرانم حوض حیاط را از شیر سر چهارراه از آب پر می کردیم، نزدیک غروب خسته شدیم و قصد داشتیم کار را ترک کنیم، اما مادرم اصرار داشت که کار را تمام کنیم، من در افکار کودکی ام از اینکه مادرم این قدر به ما سخت می گیرد، دلگیر بودم به هر صورت کار را تمام کردیم. فردا صبح که از خواب بیدار شدم و حوض پر از آب را دیدم از تحمل سختی دیروز و اینکه امروز دیگر می توانیم به جای پر کردن حوض، بیشتر بازی کنیم، بسیار خشنود شدم. آن روز درس پشتکار و به فردا نیانداختن کار امروز را از مادرم آموختم. در دوران کودکی وضعیت تحصیل شما چگونه بود؟ در آن سال ها من با یکی از بزرگ ترین نقاط ضعفم روبه رو بودم، بااینکه می دانستم درس خواندن خوب است و تلاش هم می کردم، اما از تدریس معلم چیزی در ذهنم نمی ماند و این باعث ناراحتی ام شده بود و دوران بدی را سپری می کردم. پس از گذراندن دوران ابتدایی تصمیم گرفتم به آموزشگاه حرفه ای بروم. ساعت ها و روزها به نقاط ضعف و قدرتم فکر می کردم و آینده را در ذهنم حلاجی می کردم تا اینکه به این نتیجه رسیدم که باید برای خودم کارکنم، چون مدرک تحصیلی مانع کارم نخواهد بود و این توانایی و تصمیمات خودم است که موجب پیشرفتم می شود، البته ناگفته نماند که من اعتمادبه نفس بسیار زیادی داشتم. چگونه وارد بازار کار شدید؟ در مسیر رفت وآمد به آموزشگاه فنی و حرفه ای، مجذوب کارگاه های تراشکاری شدم. کارم را در یکی از کارگاه های خیابان نخ ریسی شروع کردم. بعد از چند روز متوجه شدم که این همان حرفه ای است که من می خواهم. با اشتیاق و پشتکاری که داشتم خیلی زود به تراشکاری ماهر تبدیل شدم. خاطره ای دارید که از آن ایام در ذهن شما ماندگار شده باشد؟ بعدازظهر یک روز جمعه برای زیارت، خدمت امام رضا (ع) رسیدم. وقتی چشمم به گنبد افتاد ناخودآگاه و بدون نیت قبلی از امام رضا خواستم که یک مغازه کوچک به من بده که دیوارش از دای( گلی) باشد و یک دستگاه تراش بسیار ابتدایی که برای خودم کارکنم. چرا از امام رضا بیشتر درخواست نکردید؟ اگر من از امام رضا یک کارگاه بزرگ با چندین دستگاه تراش و امکانات دیگر درخواست می کردم، پس خودم کجای این داستان بودم؟ می دانستم که موفقیت با رؤیاپردازی و زیاده خواهی میسر نخواهد شد، بلکه صداقت، پشتکار و تلاش است که حداقل ها را به بهترین و بزرگ ترین موفقیت ها تبدیل می کند. کار کردن برای خودتان را چطور آغاز کردید؟ بعد از دو سال کارکردن درکارگاه تراشکاری، تصمیم گرفتم که به تهران بروم، برادرم هم در تهران مشغول تحصیل در رشته مهندسی بود. در کارخانه جنرال الکتریک در قسمت طراحی، مهندسی و قالب سازی مشغول به کار شدم، بعد از مدت کوتاهی مدیر فنی قسمت طراحی و مهندسی به دلیل پیشرفت سریع و تغییراتی که در میزان تولید ایجاد کردم، سرپرستی سالن قطعه زنی را که بیش از 100 دستگاه تراش در آن در حال کار بود به من پیشنهاد شد تا ظرفیت تولید و بهره وری این سالن را افزایش دهم، اما از آنجاکه سالن طراحی و مهندسی جایی بود که تجربیات جدیدی در آن به دست می آوردم و اینکه می خواستم برای خودم کارکنم، این پیشنهاد را نپذیرفتم و درخواست کردم که به کار خودم ادامه دهم که موجب شگفتی مدیرم شد، چون به گمانش فرصت خوبی را از دست می دادم. یک روز پدرم با خوشحالی و نامه ای در دست به تهران آمد، نامه حاوی پیشنهاد شراکت از طرف کسانی بود که من در کارگاه آن ها کار را شروع کرده و اولین تجربیات کاری ام را در آنجا آموخته بودم، پس از خواندن نامه پیشنهاد شراکت را نپذیرفتم، پدرم در کمال تعجب و ناباوری به مشهد برگشت و بعد مدت کوتاهی مجدداً به تهران آمد، نامه دیگری آورده بود، نامه را خواندم، ضمانت تحویل یک دستگاه تراش از یک کمپانی در تهران بود، گفتم: حالا شد. نامه از طرف چه کسی بود؟ از طرف مرحوم حاج آقای علیزاده که یکی از پیشکسوتان بسیار موفق حرفه تراشکاری و قطعه زنی در استان خراسان بود. به مشهد برگشتم. مغازه ای اجاره کردم. دستگاه تراش بعد از سه روز به مشهد رسید. قیمت آن 12 هزار تومان بود که قرار شد ماهیانه هزار تومان پرداخت کنم، با حداقل ابزارآلات و امکانات شروع به کارکردم. سال ها گذشت، توسعه و پیشرفت کارم به صورتی بود که هم زمان، با خرید ملک های اطراف، فضای کارگاه را توسعه می دادم و ماشین آلات جدید و نیروی کار اضافه می کردم، می دانستم که اگر مدیر خوبی باشم می توانم دستگاه ها و کارکنان زیادی را اداره کنم. و حالا کارخانه ... همراه با آقای بهروز نیا به کارخانه طوس میل لنگ واقع در شهرک صنعتی توس مشهد می رویم و حاصل کار و تلاش در طی سالیان طولانی را شاهدیم، اولین دستگاه تراش که داستانش را شنیدیم، پس از گذشت 54 سال در گوشه یکی از سالن ها خودنمایی می کند، چندساعتی را دوشادوش این کارآفرین در کارخانه قدم می زنم، دستگاه های مدرن و پیشرفته را نشان می دهد و برگ های دفتر خاطرات و تلاش هایش را ورق می زند، او نه فقط یک نخبه در حوزه تراشکاری و ماشین کاری است بلکه در حوزه بازرگانی و اقتصاد نیز هوشمندانه عمل کرده است. به دفتر کارش می رویم و گفتگو را ادامه می دهیم. چرا قطعه میل لنگ را برای تولید انتخاب کردید ؟ میل لنگ قطعه اصلی و استهلاکی موتور خودرو است و آن زمان به دلیل جنگ تحمیلی، تحریم ها و مشکلات ، قطعات یدکی وارد ایران نمی شد، به همین دلیل تصمیم به تولید میل لنگ گرفتم . شما که از کلاس درس و مدرسه خاطره خوبی نداشتید، چطور تصمیم به ساخت مدرسه گرفتید؟ معتقدم که پایه و اساس پیشرفت و ترقی هر جامعه و کشوری تحصیل علم و دانش است و این حرکت باید از مدارس و آموزشگاه ها شروع شود، فرهنگ سازی را باید از مدارس آغاز کرد، دانش آموزان ما باید از همان ابتدا با مشاغل و حرفه های مختلف آشنا شوند تا بتوانند برای کار، شغل و آینده شان تصمیم بگیرند، بنابراین بعد از مشاوره با نوسازی مدارس، شهر گلبهار را که هم فضای مناسبی برای پیشرفت و توسعه داشت و هم مستعد و نیازمند ساخت مدارس بیشتری بود، برای ساخت مدرسه انتخاب کردم. مدرسه شما چه وضعیتی دارد؟ ساخت یک دبیرستان 9 کلاسه را با زیربنای 1100 مترمربع در زمینی به مساحت 3800 مترمربع در سال 98 شروع کردم که اکنون در مرحله نهایی و آماده سازی است. به نظر شما مدرسه سازی چه تفاوتی با دیگر امور خیر دارد؟ همان طور که معتقدم تمام افراد و شغل ها شریف اند، تمام کارهای خیر و خیرین در هر زمینه و جایگاهی نیز ارزشمند هستند، اما چون من بر این باورم که هرچقدر آموزش وپرورش قوی تر باشد، جامعه با معضلات کمتری مواجه است، پس مدرسه سازی را انتخاب کردم. چقدر برای این تاکنون مدرسه هزینه کرده اید؟ تاکنون حدود 2 میلیارد و 300 میلیون تومان هزینه کردم و ساخت مدرسه در مراحل نهایی قرار دارد.